Waarom huilen mag

Huilen, iedereen kent het en doet het. Soms is het gewoon even nodig. Soms kan het enorm opluchten. Soms wil je het liever verdringen maar kun je het niet tegenhouden. Want hoe harder je ertegen vecht, des te harder komen ze terug. Is huilen nu goed voor je of niet? Of is die vraag niet zo gemakkelijk te beantwoorden?

Wat zegt dé huilprofessor van Nederland

Eigenlijk huilen alleen mensen. Geen enkel dier huilt. Dit komt omdat wij mensen, in vergelijking met anderen diersoorten, aardig hulpeloos ter wereld komen. Baby’s, peuters en kleuters zijn totaal afhankelijk van anderen. Huilen is dan de enige methode die ze hebben om hulp, troost of steun te vragen.

Ad Vingerhoets, Hoogleraar stress en emoties, zijn huilonderzoek toonde aan dat ook bij volwassenen hulpeloosheid aan de basis ligt van de tranen. Als je alle mogelijkheden om een bepaalde situatie onder controle te krijgen hebt onderzocht en je ziet geen andere uitweg meer, dan huil je. In zijn onderzoek kwamen wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid voortdurend terug bij emoties en situaties die samenhangen met huilen onder volwassen huilers.

Huilen betekent dan ook letterlijk vertaald: ‘Help mij, steun mij, ik ben machteloos, ik voel me hulpeloos’. Hulpeloosheid is dus de basis maar in ons dagelijks leven is het vaak een mix van emoties. Verdriet, woede en schaamte spelen ook vaak een rol. Maar ook extreme blijheid of wanneer fysieke pijn wordt ervaren.

Daarnaast kwam naar voren dat vrouwen zo’n twintig tot vijftig keer per jaar huilen en mannen zo’n vijf tot twintig keer. Waarom? Om een aantal redenen. Het heeft onder andere te maken met het vrouwelijk hormoon en daarnaast leven we nog steeds in een cultuur waar veel mannen opgroeien in een omgeving waar huilen gelijk staat aan zwakte.

Waarom huilen mag?

Huilen mag bij stress en vermoeidheid, zegt burnout-deskundige Frank Schaper, en je hoeft je ook niet op te sluiten als je huilt. Huilen helpt je namelijk om los te laten. Het zal je helpen accepteren dat er iets gaande is en wanneer je dan huilt en loslaat kun je weer ruimte krijgen.

Niet meer je tranen bedwingen, maar ruimte creëren om opnieuw te beginnen.

Huilen kan ook anderen aanzetten tot actie wat juist enorm kan helpen. Want troosten en de ander je schouder aanbieden kan juist heel fijn verbinden. En uiteindelijk draait er enorm veel om die verbondenheid. ‘Herstellen moet je weliswaar zelf doen, schrijft Schaper, ‘maar vooral niet in je eentje’.

Huilen en je kwetsbaar opstellen vraagt ook om grote moed om echt onszelf te zijn en elkaar te steunen bij dat proces. Dus of het nu goed voor je is of niet, daar is geen sluitend antwoord op. Dat weet en voel je zelf wel als het zover is.
Ter afsluiting een stukje uit een mooi verhaal van het fluwelen konijn van Margery Williams. En laat het je inspireren vooral die kwetsbaarheid toe te laten.

‘Echt is niet hoe je gemaakt bent’, zei het Leren Paard.
‘Het is iets wat met je gebeurd. Als een kind lang, heel lang
van je houdt, en niet alleen om met je te spelen, maar
ECHT van je houdt, dan wordt je Echt’.
‘Doet het pijn?’ Vroeg het Konijn.
‘Soms wel’, zei het Leren Paard, wat hij sprak altijd de
waarheid. ‘Maar als je Echt bent, dan geef je er niets om
dat het pijn heeft gedaan.’
‘Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden’
vroeg hij, ‘of beetje bij beetje?’
‘Het gebeurt niet allemaal ineens,’ zei het Leren Paard. ‘Je
wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt
het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe
randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.
In het algemeen ben je tegen de tijd dat je Echt wordt meestal
kaal geknuffeld, je ogen zijn eruit gevallen, je poten bengelen
erbij en je ziet er haveloos uit.

Maar dat geeft niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor de mensen die het niet begrijpen.’